Wat valt er over het wonder van de lente te schrijven dat nog niet gezegd is? Na de lange slaap van de winter ontwaakt de hele natuur, de vogels zingen uit volle borst, de vegetatie explodeert van kleur en leven, de zon schijnt, de regen zuivert de lucht en de aarde, spoelt de beken, de stromen en de rivieren. Bij de equinox is de lengte van de dag gelijk aan die van de nacht en in ons keert de energie terug na de loomheid van de winter. Elke lente is een wonder, een wedergeboorte. Alle muzen hebben de lente bezongen: poëzie, literatuur, muziek, schilderkunst, beeldhouwkunst… 

Alle beschavingen hebben een mythe die het seizoen van vernieuwing viert. 

Het is altijd goed om te onthouden dat een mythe een mooi verhaal is dat dient om symbolen in scène te zetten. Deze verbinden de materiële wereld met de spirituele wereld. Het symbool is de schakel tussen hemel en aarde, tussen het heilige en het profane, tussen het onzichtbare en het zichtbare. De mythe wordt dan een begrijpelijke boodschap van de wereld van de ideeën, in de zin zoals bedoeld door Plato.

In Egypte doodde Set zijn broer Osiris. Hij hakte hem in stukken en wierp de 42 stukken van zijn lichaam in alle provincies van het land. Met geduld zal zijn vrouw Isis, geholpen door haar zuster Nephthys, de verspreide fragmenten verzamelen en het lichaam van Osiris weer samenstellen. Nadat hij door het dodenrijk is gegaan, komt Osiris weer tot leven. Osiris is niet de god van de doden zoals vaak wordt gezegd. Hij is integendeel de god van de wederopstanding, van het leven dat opnieuw begint. Hij is een agrarische god die de hervatting van de landbouw viert na de overstroming van de Nijl en de afzetting van rijk slib op de ondergelopen velden. 

In Griekenland werd Persephone ontvoerd door Hades, de god van de onderwereld, die met haar trouwde en haar gedurende de wintermaanden ondergronds hield. Door tussenkomst van Demeter bevrijdt Hades Persephone in de lente. Ook zij viert na haar verblijf in de dodenwereld haar terugkeer naar het leven.

In Mesopotamië besluit de godin Inanna zich aan te sluiten bij de onderwereld waar haar zuster Ereshkigal heerst, om zich de mysteriën eigen te maken en haar macht te vergroten.

In al deze gevallen gaat het om een afdaling naar de wereld van de doden; een afdaling maar geen val, want de afdaling is een vrijwillige en doordachte daad. Deze roep van de zwaartekracht naar de diepte van de aarde maakt het mogelijk de dingen van de geest te belichamen in de materialiteit. Het is een terugkeer naar de materie, naar de stolling van ideeën, naar een verlangen om onze idealen waar te maken. Deze heroïsche reis naar de ondergrondse gebieden, naar de mysterieuze diepten van de ziel, vormt het wezenlijke aspect van het inwijdingsproces van de geheime culten en de mysteriegodsdiensten. De cultus van Mithras, die diep in een grot plaatsvond, is een ander voorbeeld.

De lente is het tegenovergestelde proces. Na de afdaling en introspectie komt de opgang: de terugkeer naar het licht en het leven, de zuivering van de psyche en de prachtige weg naar spiritualiteit en de wereld van het heilige. Dit is een ware transmutatie: na opgesloten te zijn geweest in de materie, wordt de ziel herboren op het spirituele vlak.

De lente is in onze tuinen, in onze parken en op het platteland, maar het is vooral in het diepst van ons innerlijk dat we haar moeten vieren.