Wat is het leven, wat is de dood? De auteur vraagt zich af wat sterft en wat overleeft in de mens.

Waarom zouden we alleen datgene wat zich via het materiële lichaam manifesteert, leven noemen? Hebben we niet geleerd dat, van alles wat we bezitten materie – het lichaam – het meest vergankelijk is en juist daarom gemakkelijk wordt getroffen, ontaardt en aan ziekte, verwoesting en verdwijning is blootgesteld? 

En hoe zit het met onze gevoelens, onze idealen, onze dromen, onze intuïties, die vonken die we op een dag naderen, al is het maar in enkele momenten, aan de rand van het mysterie? Is dat niet het leven?

Verdwijnt wat immaterieel is?

In het aangezicht van angst verduistert het verstand en kunnen we ons afvragen: maar wie garandeert mij dat dromen, ideeën, gevoelens niet op dezelfde manier zullen verdwijnen als het fysieke lichaam?

Laten we hier nog eens aan denken : verdwijnt dit alles als ons slapende lichaam ’s nachts droomt? Nee, integendeel, we blijven evengoed leven, meer nog, sprekend met de een of de ander, ons verplaatsend van de ene omgeving naar de andere, genietend en lijdend zoals altijd, bewoond door verlangens zoals altijd, voelen we ons zoals altijd. Waarom zou de dood, die niets anders is dan een intensere en langere droom, ze dan laten verdwijnen?

Tekst uit Philosophie à vivre, éditions des 3 Monts, 2002