Als we het einde van een jaar naderen, het einde van een kleine cyclus in ons leven, voelen we het verlangen om die cyclus en de dingen die we erin hebben bereikt te herzien. 

Successen en mislukkingen gaan snel – te snel – aan onze ogen voorbij en we vergeten liever alles terwijl we onszelf duizend verbeteringen beloven voor de volgende ronde die uiteindelijk niet zo verschillend zal zijn van de vorige.

In deze context stuiten we op twee soorten problemen, twee problemen die we in dit artikel willen aanpakken om onze acropolitische visie te geven. Een van de grootste conflicten is de besluiteloosheid van mensen over wat we werkelijk willen zijn en doen. Dit leidt ertoe dat we vegeteren in middelmatige, ondoorzichtige levens waarin het licht van het idealisme ontbreekt. Het komt allemaal neer op een eeuwigdurende angst die op zeldzame momenten nauwelijks vervaagt, maar die nooit kan worden uitgeroeid omdat het nooit weggaat. De oorzaak van dit probleem is eenvoudig maar diepgaand: de dagelijkse angst, de angst van het huidige moment, is het resultaat van andere, radicale en verontrustende vragen: Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? Waar ga ik heen? Als mensen hun principes of doelen niet definiëren, hoe kunnen ze dan hun huidige moment definiëren?

De wet van evolutie

Om te besluiten iets te doen, om te besluiten iemand te zijn, moet men weten wat de mens in het algemeen is en wie we zijn, ieder van ons in het bijzonder. Het is noodzakelijk om de vraag naar de oorsprong en het einde van ons leven op te lossen, niet door het banale antwoord van de materie die ‘verschijnt en verdwijnt’ door ‘de wetten van het toeval’, maar door de realiteit van een Causale Wet die het mysterie van ons leven en van alle bestaande levensvormen bevat. Het is noodzakelijk om door te dringen in de Goddelijke Wortel – welke naam men Hem ook wil geven – om de juiste menselijke wortel te herkennen. Door te vibreren op het ritme van de universele evolutie kan men zich deel voelen van dit ritme en betrokken zijn bij deze zelfde evolutie. Dan zullen we in staat zijn om in jaren te leven die van elkaar verschillen, het ene beter dan het andere, naarmate ze verstrijken; dan zal de ondoorzichtigheid van ons leven verdwijnen, want elke minuut die verstrijkt, zal een minuut van grotere innerlijke helderheid zijn.

Het andere conflict is de verwarring tussen het tijdelijke en het tijdloze, tussen wat we leven en wat slijt, en wat blijft en niet slijt. Ongetwijfeld veronderstellen onze levens een eeuwigdurend samenspel tussen tijdelijke en veranderende waarden en eeuwigdurende en stabiele waarden. Maar het is wel belangrijk perfect onderscheid te kunnen maken tussen het ene en het andere. Op dezelfde manier dat niemand zich volledig kan identificeren met zijn lichaam, op dezelfde manier, hoewel het lichaam ouder wordt, kunnen we ons van binnen jong blijven voelen, omdat de Jeugd in de ziel woont; dus moeten we voor die waarden die niet met de tijd vergaan kiezen om ons te leiden.

Het verschil tussen duurzaam en eeuwig

Het duurzame duurt… maar eindigt uiteindelijk; dit gebeurt op min of meer lange termijn, maar het gebeurt. Het eeuwige is altijd, nu, voor en na; hoewel duizend ‘modieuze’ stemmen beweren het eeuwige te verminderen, is het diep geworteld in ons allemaal. De mens van de oude beschavingen, die in de vorm van gekleurde afbeeldingen in de geschiedenisboeken verschijnt, en de mens van onze tijd, blijven beide op dezelfde manier de waarde begrijpen van Goedheid, van de Deugd, van Vriendschap, van Liefde, van Eer, van Plicht, van Trouw…

Het nieuwe jaar is wat er verandert; de tijd, aan de andere kant, is eeuwig. Het ene jaar verschilt van het andere in de nadruk die we erop leggen, maar wij, we blijven hetzelfde. De nieuwe cyclus moet een onderbreking op het pad inhouden, een pauze voor meditatie en planning, zonder de continuïteit te vergeten, de som van eerdere ervaringen en inspanningen. En vooral om de belofte van onze kant aan te nemen, om een stap dichter bij een nieuw doel te komen dat we hebben besloten te bereiken.Enkel dan kunnen we met z’n allen een jaar vieren, niet alleen een nieuw jaar, maar dan wel een beter jaar.