De zomer is een heel bijzondere tijd. Honderde poëtische, traditionele, publicitaire en banale ideeën hebben ertoe bijgedragen dat dit seizoen veel van zijn diepe betekenis verliest.
Liefde is een kosmische kracht, een aantrekking die de mens en het universum in beweging zet, om tot een unie te komen.
Als we het einde van een jaar naderen, het einde van een kleine cyclus in ons leven, voelen we het verlangen om die cyclus en de dingen die we erin hebben bereikt te herzien.
We dromen allemaal van onsterfelijkheid, alsof we instinctief weten dat niets minder ons kan bevredigen. Maar we verwarren het met een eindeloos leven dat alleen maar een bron van nieuw lijden kan zijn. Het is elders dat de eeuwigheid ons uitnodigt en op ons wacht.
Wat is het leven, wat is de dood? De auteur vraagt zich af wat sterft en wat overleeft in de mens.
De zomerzonnewende komt overeen met het feest van de zon, die zelf het vuur is waarvan de vlammen haar zuiverende en bevruchtende werking symboliseren.
Als historische periode kent de Renaissance geen precies begin of einde. Het is tijdens de 15e en 16e eeuw dat we de meest uitgesproken uitdrukking van diens geest vinden.
Weten dat je niet altijd helpt met materiële voorwerpen, maar dat menselijk contact, de mogelijkheid om gevoelens en ideeën te delen, tegenwoordig een van de meest gewaardeerde hulpmiddelen is in een wereld waar veel mensen zich alleen voelen.
Bijna alle oude beschavingen, die het meest geïnteresseerd zijn in de rol van de vrouw, hebben de ziel van de vrouw beschreven aan de hand van vier kenmerken die volkomen geldig zijn voor de huidige tijd.
Na de lange slaap van de winter ontwaakt de hele natuur, de vogels zingen uit volle borst, de vegetatie explodeert van kleur en leven, de zon schijnt, de regen zuivert de lucht en de aarde, spoelt de beken, de stromen en de rivieren.